na szczęście, na jego odpowiedź.<br>- On myślał, że będę grała; chciał <br>tego, wiesz... I miałam być chłopcem. Ale jak można <br>grać, kiedy się nie ma słuchu?<br>Musiała się wyżalić, to jasne.<br>- Zmuszali cię go grania? - Chciał jej pomóc. - Marzyli, <br>żebyś była taka... no, wykształcona?<br>- Nie! Sama chciałam. Żeby się cieszył chociaż <br>trochę. Ale nie wychodziło mi nic. Mam inne zdolności. <br>Trochę rysuję.<br>- Wiem - powiedział niepotrzebnie po raz drugi.<br>- On tu grał co niedziela. - Nie zwróciła na <br>to niepotrzebne "wiem" uwagi. - Przychodziłam razem <br>z nim i słuchałam. Nikt więcej, tylko on i ja. Lubiłam <br>to. Potem... - urwała i znów usłyszał tę <br>samą