małej, obskurnej budce dróżnika mimo południa paliło się światło, on sam z wielkim czerwonym lizakiem w ręku spał na koślawym krześle, posiwiałe włosy spadały mu aż za ramiona, buty wrosły w ziemię, a z otworów po sznurówkach wystrzeliwały teraz kępy kwitnącego perzu i rdestu. <br>Dziwiło mnie, że nikt nie opuszcza ciasnych i brudnych wagonów; pociąg był zatłoczony ponad miarę. Nie można było wykonać ruchu nogą czy ręką, żeby nie dotknąć innego podróżnego, nie mówiąc już o dojściu do okna czy klozetu. Ludzie przysypiali w karkołomnych pozycjach, chwilowo zawieszeni w powszechnych prawach grawitacji, czasem przez całą wielogodzinną podróż ciężar ciała opierali na