pewnej chwili poprzez dzielącą nas ciemność zobaczyłem, że jej cień<br>pochylił się głęboko nad ścieżką i doszło mnie kląskanie jej dłoni po<br>uklepanej ziemi.<br> - Chyba mi się zwidziało - powiedziała na usprawiedliwienie,<br>podnosząc ten swój cień znad ścieżki. - W ciemności tak się nieraz lubi<br>zwidzieć.<br> Po paru jednak krokach znów ten cień jej gwałtownie się pochylił i<br>znów doszły mnie trzy, cztery podobne kląsknięcia. A po paru następnych<br>znów, lecz już się nie usprawiedliwiała, jakby oddając się bez reszty<br>naszłej ją nagle nadziei, że domaca się gdzieś w ciemnościach tego<br>buta. Raz po raz ten jej cień pochylał się, choćby żeby dotknąć