worek. Dla siebie przygotowałam podobne siedzenie.<br>- Pójdziemy do kawiarni? - zaproponowała.<br>- Przecież będziesz ryczeć - odrzekłam szorstko.<br>Popatrzyła na mnie, zaprzeczyła i zaraz znowu zaczęła płakać. Czekałam cierpliwie, aż wytrze nos. Podałam jej swoją chusteczkę, pozwoliłam zajrzeć do lusterka, chociaż wiedziałam, że i tak niczego w małej tafli nie dojrzy, łzy bowiem ciekły jej bezustannie.<br>- Opanuj się - powiedziałam. - W ten sposób przesiedzimy tu do wieczora. Chyba że po to przyszłaś.<br>Mówiłam szorstko, wręcz niechętnie. Wychwyciła te nutki. Przestraszyła się. Złapała mnie za rękę.<br>- Już nie będę - przyrzekła.<br>- Jedźmy więc dalej - rzekłam. - Pewnego dnia będziesz musiała swojej matce powiedzieć. Czy nie lepiej zaraz?<br>- Nigdy