zwieszoną na piersi, pozostali siedzieli nieruchomo, wpatrzeni w ściany, a może w coś, co widzieli tylko oni, o okno zatłukł się jakiś zbłąkany członek Ligi Zdrowia Psychicznego, smutne jesienne popołudnie; nie pozostawało mi nic innego, jak nalać na dno szklanki nieco wódki, przełknąć to i wsłuchiwać się w monotonny plusk cieknącej do wanny wody, w pewnym momencie blondyna, ta, która nie spała, sięgnęła dłońmi ku szyi Mordy, ruch tak płynny, jak na zwolnionym filmie, Morda jednak był czujny, odtrącił ręce kobiety i te spadły na stół bezwolne, grubaśne, "nie dam - powoli powiedział Morda - mówiłem, że nie dam", i znów był bezruch