ramiona odpowiedzialność - słuszną czy niesłuszną - za cudze życie i nie uginał się nigdy pod jej ciężarem .<br>&lt;page nr=197&gt;<br> Tylko od czasu do czasu od tego dnia, tego pamiętnego tragicznego piątku, stawał przed jego oczami obraz chorej numer trzysta czternaście, umarłej pod nożem na stole operacyjnym. Wtedy szybko odsuwał od siebie ten skrwawiony cień i podśpiewywał: - Rebeko, Rebeko, jestem kaleką! - Był nadal pełen niejasnych i niedobrych przeczuć. Tego pamiętnego piątku miał się zobaczyć z ukochaną kobietą po raz ostatni. Z takim przynajmniej postanowieniem wyszedł ze szpitala. Lub też stanie się dzisiejszego wieczoru coś niezwykłego, co zniweczy całą poprzednią mękę. "Dlaczego ona nie może się