ulicy Słowiczej, na ulicy zmyślonej<br>Nie ma wcale kamienic, tylko same balkony.<br><br>Pozawieszał je nigdyś na pozornych zawiasach<br>Obłąkany architekt, który nie żył w tych czasach.<br><br>Nikt z przechodniów nie dotarł do zmyślonej ulicy;<br>Unikają jej szklarze i wędrowni muzycy,<br><br>Tylko księżyc zarzuca na balkony swą pełnię<br>I przepływa bez cienia, niewidzialny zupełnie.<br><br>Na balkonach są róże, a na różach słowiki;<br>Róże mdleją po nocach od słowiczej muzyki,<br><br>I to wszystko się dzieje, jakby działo się we śnie,<br>A zarazem istniało poza snem jednocześnie.<br><br>I odróżnić nie sposób mgły od snu, co tak ściśle<br>Mgłą się staje jak dotąd w żadnym