w pobliżu morza. Ryczało oszalałe z gniewu i wysokie fale wdzierały się daleko w ląd. Woda z fosy przelewała się do morza jak zupa z bulgocącego kotła.<br> Powstańcy zwinęli swoje namioty i wszystko, co tylko zdołały udźwignąć ramiona, ponieśli nad fosę. Kolejno przychodzili nad jej brzeg i rzucali przyniesiony ładunek: ciężkie drążki namiotów, deski, chrust powiązany w pęki, woreczki piasku, kamienie. Woda niby otwarta paszcza nienasyconego olbrzyma pożerała rzucane dary i niosła je do morza. Nikt nie ustawał w pracy. W nienawiści i zapamiętaniu rzucano molochowi morza coraz nowe ofiary. Łopatami zgarniano piasek z pobliża. I o dziwo, gwałtowny pęd wody