pieniądze. Przyszły mi też do głowy myśli o przewrotności kobiet. Śmiałem się z własnej naiwności. Pewno, skąd by taka Irena mogła zainteresować się osobnikiem w moim rodzaju, choćby udawał magistra praw czy nawet adwokata? Przysiągłem sobie, że na przyszłość przestanę udawać kogokolwiek, bo z tego wynikają same nieszczęścia. To był cios, Panie Profesorze, bo w swojej głupocie snułem poprzedniej nocy mnóstwo idiotycznych planów.<br>Ale powróćmy do faktów. Ledwo ten sklepikarz zniknął w bramie, na ulicę wyszedł Kłopotowski. Muszę przyznać, że spojrzałem na niego innym okiem: coś nas teraz łączyło. Inaczej popatrzyłem też na jego znoszony garnitur. Przeszedł tylko parę kroków, obrzucił