z 750 r. - jedynie w łuk i strzały, ale na wojnę iść musieli. Obowiązek służby wojskowej opierał się bowiem na etniczno-prawnym, a nie na majątkowym kryterium. Każdy wolny Longobard był wojownikiem. Minima persona, ów najmniejszy, najniżej stojący człowiek, który jednak okazuje się wojownikiem (qui exercitalis homo esse invenitur) odpowiada co do joty owym minimi homines bez własnej ziemi, którzy jednak muszą iść na wojnę (rozdział 83). <br> Wzmianka w rozdziale 62 o dociekaniu, czy ów minimus homo był, czy też nie był wojownikiem rzeczywiście wskazuje, że jednak istnieli jacyś minimi homines, a może nawet jacyś posiadacze ziemi i domów, którzy byli wolni, ale