W kilka lat po sukcesie Przedmowy do Cromwella, której najważniejszą tezą była nobilitacja groteski w sztuce, także w teatrze, poeta napisał oto dramat, który miał realnie wprowadzić groteskę na scenę i manifestacyjnie skierował go do prestiżowej Comédie Fran-çaise. Okazało się, że co innego akceptacja teorii przez artystów i krytyków, co innego próba zastosowania jej w teatralnej praktyce. Koncepcja groteski, fascynująca czytelników Przedmowy śmiałością estetycznej akceptacji brzydoty, widzów raziła jako rzecz wulgarna, gwałcąca zasady dobrego smaku. Król był sprośny i pijany, język wulgarny, brudna karczma; obdarta (w teorii, bo aktorka była nienagannie ubrana) dziewczyna, poczwarny szynkarz. Ta znakomicie nowatorska sztuka oburzała obrazem