wtedy też były grające pocztówki. I ich kupowanie. Ja nie miałem adapteru, ale miałem od groma pocztówek. W ten sposób byłem po prostu lwem wszystkich prywatek. Jak przychodziłem na nie z tymi pocztówkami, to na parapecie do połowy okna tego stało. Zawsze jedna osoba się nie bawiła, tylko musiała zmieniać co raz: <orig>ziu ziu</>. Później <name type="person">Łaszkiewicze</> przynieśli skądś płytę <name type="tit">Help!</> <name type="org">Beatlesów</>. To była pierwsza płyta ebonitowa, angielska. Ona się zniszczyła po prostu od samego oglądania. Nie od tego, że oni ją puszczali, tylko od oglądania i trzymania w rękach - okładka się wreszcie całkiem rozpadła. Jej właściciel przyszedł do mnie w pewnym momencie