otwarte na oścież, meble na środku, papiery, ubrania wszędzie porozrzucane, co tu się działo?, idę dalej, coraz wolniej, bo nic poza tym nie znajduję, więc coraz wolniej, został tylko jeden pokój, zawsze na końcu czai się najgorsze, drzwi tylko przymknięte, otwieram, nic, tak jak wszędzie, żadnej różnicy, więc po co?, co to było?, a po chwili strach, że ktoś stoi za plecami, mrowienie, coś znowu trzasnęło, więc tym bardziej... zimno, odwracam się, kołatanie serca, pot, duszność, nikogo nie ma, dopiero teraz zauważam, coś nowego, wbity w podłogę pień, ciężki, czarny od dziegciu czy smoły, wędruję po nim wzrokiem w górę i trafiam na