ku niebu kopytach. Białe plamy okazały się być ludźmi odartymi z mundurów. Nie przypuszczałam, że mróz potrafi tak utrwalić gest rozpaczy i bólu i wyraz dzikiego strachu na twarzach.<br>Dopadłyśmy wreszcie wsi. Pierwszy dom - kilka opalonych belek i sterczący ku niebu komin. Drugi - to samo. Jeśli cała wieś spalona, to co będzie z nami? Za skarby nie wrócimy tą samą drogą, nie mamy już z sobą nic do jedzenia, a w dodatku bierze siarczysty mróz.<br>Na szczęście dom Hanki stał nie spalony, otoczony wysokim płotem z metalowej siatki, za którym miotały się dwa potężne, rozwścieczone psy. Hanka próbowała do nich przemawiać