architektury, południa, wielkomiejskiego gwaru wchodzi się wprost na zawilgocone podwórka, do zagrzybionych suteren, pełnych kurzu poddaszy, ciemnych mieszkań. Na klatkach schodowych panuje odwieczny smród, który wydostaje się z latryn na półpiętrach, zmieszany z zapachem przypalonego tłuszczu i dymu papierosów. Ze ścian odpadają całe płaty farb jak skóra z opalenizną, odsłaniając coraz to dziwniejsze barwy, nieudolne malowidła, fragmenty ornamentów z zamierzchłej epoki. Można tu odczytać całą przed- i powojenną historię tego kraju, w niektórych miejscach jaśnieją bledsze ukośne ślady po mezuzach, strzępy przyklejonych kiedyś plakatów z "Zarzewia" i "Sztandaru Młodych", czarne, matowe, wymalowane sprayem szubienice z inicjałami klubów sportowych. <br>Ile czasu zajmowało nam