Kruczkowi<br>wypełniać swoich psich obowiązków z tą samą gorliwością co dotąd, tak<br>że choćby mimo woli nikt już nie wspominał o innym psie, który miałby<br>zastąpić Kruczka. Również wujek Władek wycofał się z wydanego na<br>Kruczka wyroku. Ale to Kruczkowe oko nie dawało mu odtąd spokoju,<br>zakorzeniało się w nim coraz głębiej, rozrastało coraz bujniej,<br>przeistaczając się w jakiś nieokreślony żal do wszystkiego i<br>wszystkich. A nawet jakby oderwało się od Kruczka, stając się<br>samodzielną udręką wujka, z którą nie potrafił sobie już nigdy<br>poradzić. A może nie chciał.<br> Kogo tylko spotkał na wsi czy nad rzeką, gdy z wiadrami po