ich już więcej nie widział. Koniec.<br> Bardzo ładne opowiadanie i gdyby zostało wydrukowane osobno, mogłoby być nawet wydane - po lekkiej cenzurze - w tłumaczeniu perskim w Teheranie. Rozważając jednak strukturę powieści Rushdiego mamy prawo zapytać, co ono robi w jego książce. Ponieważ w sprawach literackich jestem podobnym do powieściowego Salmana nieufnym cwaniakiem, sformułuję' mój domysł - zdając sobie sprawę z jego nietaktowności - następująco: jest to jeszcze jedna cegiełka do stawianego przez Rushdiego sobie samemu jako autorowi pomniczka, którego rytą w spiżu dewizą zdaje się być &lt;foreign&gt;"Le dernier cri"&lt;/&gt;. To, że cegiełka ta jest niewspółmierna z innymi i psuje całość kompozycji, jest charakterystyczne i