adoracje kartek, pachnących drukiem. Jeśli książka pachniała jakoś inaczej, to wiedziałam, że mama przyniosła ją właśnie z angielskiej wypożyczalni i nie mogłam doczekać się popołudnia, żeby się dowiedzieć, jak wlazł na drzewo mały, niemądry miś, udający przed pszczołami chmurkę. Albo kogo spotkał nad rzeką pan Kret. Szczurka? Ropucha w modnej cyklistówce?<br>Ale najdostojniejsze i wywołujące dreszcz tajemnicy były kartki żółtawe, cienkie i jedwabiste. Tam krył się przerażający ojciec zadżumionych i trzepotały "lotne w powietrzu bociany długim szeregiem". Tata, zagłębiony w fotelu, patetycznie wyśpiewywał niezrozumiałe wersy, a ja wielbiłam cieniutki papier i delikatne kreseczki rycin pod bibułkami. <br>A w Tomaszowie był środek