układ termiczny, który można przedstawić w dwojaki sposób (ryc. 64).<br>Cyrkulacja wiosenna cechuje się stopniowym podwyższaniem temperatury od 0°C, a więc od okresu stopienia lodów. Jest to następstwem opadania mas wody o większej gęstości i podpływania na ich miejsce zimniejszych mas zalegających w strefie przydennej. Efektem końcowym tego typu cyrkulacji jest całkowite wymieszanie mas wodnych i osiągnięcie przez nie temperatury ok. 4°C. Zjawisko osiągnięcia równej temperatury w pionie jest określane mianem homotermii wiosennej.<br>Okres stagnacji letniej to stan równowagi termicznej objawiający się uwarstwieniem normalnym, zwanym także anotermią lub normalną stratyfikacją. Cechuje się on generalnym spadkiem temperatury wraz z głębokością