tu strzela - powiedział kolega. - Wracamy. Jak mamy zginąć to przynajmniej z rodzinami - dodał ni to żartem, ni serio. Szybkim krokiem dołączyliśmy do reszty. - Słyszeliście? - krzyknęliśmy z daleka. - No, huk - powiedział ktoś sennie. - I czuć było prochem. Zaraz potem powtórzył się wystrzał i bliskie plaśnięcie w drzewo. Zrobiło się niewesoło. Prysł czar sennej atmosfery. Popatrzyliśmy po sobie. Najchętniej byśmy <orig>zniknęli</>. Ale by wrócić, musieliśmy przejść koło miejsca skąd padały strzały. Bladzi, ze spoconymi dłońmi, kroczyliśmy leśnym duktem w stronę snajpera. Raptem zza krzaka wychynęła główka w czapce z nutrii, zaraz za nią ukazała się flinta. Kilka metrów dalej mąż w panterce właśnie