rozważania jego brzmiały mniej więcej tak: Człowiek rodzi się samotny i umiera samotny. Tkwi to w naturze rzeczy i jest prawem przyrody. Lecz prawdopodobnie wskutek wadliwego wychowania człowiek nie traktuje samotności jako mal necesscire, lecz usiłuje bronić się przed nią, szukając wyjścia w ucieczce. Ucieczką taką jest miłość, której durzący czar przynosi zapomnienie. Lecz jest to paliatyw. Wcześniej czy później minie czar i człowiek z jeszcze większą ostrością wyczuje własną samotność. Wtedy zaczynają się wszelkie tragedie. Czy nie lepiej od razu zrezygnować z nadaremnych trudów i pogodzić się z logiką konieczności?<br>Dzieci powinny być wychowywane od najwcześniejszych lat w świadomości, że