jeszcze tu w korytarzu - ptak omdlały po długim locie - zamierał w <br>słowach patetycznych, , wstrząsających i proroczych. Teofil cierpiał na myśl, <br>że nie zdoła mu sprostać, i te kartki, które bezwiednie miał w kieszeni, szeleściły <br>mu w palcach jak zwiędłe liście. Trzymał je przy sobie "na wszelki wypadek", <br>co znaczyło właściwie czarną otchłań, w którą by spadł, gdyby go pamięć zdradziła.<br> W nagłym popłochu zaczynał szeptem powtarzać sobie swój tekst, ale nie sposób <br>było wyjść poza pierwsze zdanie, gdyż wszystko dokoła wrzało od nieustannych <br>zdarzeń &lt;page nr=226&gt;.<br> Oto trzeszczały oklaski po deklamacji "Smutno mi, Boże"; oto z głębokiej ciszy <br>wylęgało się solo skrzypcowe; oto