bzdura. Chodźmy stąd.<br> Zapędza towarzystwo do sali<br> GŁOS<br>Brawo, Leon! Pierwszy raz uznaję w tobie mego syna.<br> <br> Kurtyna<br> <br> Koniec aktu drugiego<br>&lt;page nr=228&gt;<br><br>AKT TRZECI, EPILOGOWATY<br> Pokój obity na czarno; nie ma ani drzwi, ani okien. Ścianę wprost widowni stanowi czarna kotara, rozsuwająca się na dwie strony. Na środku sceny (podłoga pokryta czarnym dywanem) czarny sześcioboczny postument, na którym leży umarła Matka, nogami ku widowni, z głową wzniesioną dość znacznie i rękami splecionymi na piersiach. Leon we fraku stoi przed postumentem. Po czym trochę przechadzając się zaczyna mówić. Trzyma w rękach jasnobrązową robótkę, tę samą, którą skopał był w II akcie. Jest to