sali gmachu polonistyki. Blond włosy, owalna twarz bez powakacyjnej opalenizny, wielkie, niebieskie oczy, ujmujący uśmiech, dość niski, atrakcyjny głos. Reszty nie widziałem, ale i tak byłem pewien, że jest taka, jak ją widziałem w autobusie 122, czy - z pewnością tak! - 107: miała przecież na sobie tę króciutką, wiśniową sukienkę z czarnymi plamami czy smokami. Wtedy zrozumiałem, że to właśnie ją widziałem i że z tego zebrania wyjdę z nią razem.<br>Spełniwszy już swoją agitacyjną powinność, w pozebraniowym rozgardiaszu podszedłem do niej i spytałem, czy mogę ją odwieźć do domu. Naturalnie, nikt wtedy ze studentów nie jeździł na Uniwersytet samochodem i odwiezienie