ręką po jego dłoni. Zacisnęła mocno, a Kolumb widział wyraźnie, lak jej oczy patrzyły w pusty łuk nie zadrapanego srebra z ogromnym, żarliwym pytaniem, jakby, wróżyła sobie imiona.<br>- Ja jestem cudzoziemcem... - Ale przecież zostaniesz.<br>- Może.<br>- Dlaczego może? - przygarnęła się do niego bliżej, aż poprzez fale włosów odczuł nacisk jej drobnej czaszki.<br>- Bo ja teraz nic nie wiem. Wiedziałem dawniej, i to, co wiedziałem, było nieprawdą.<br>-Ach - żachnęła się, że nudzi. - U nas już nawet kiepscy dziennikarze przestali używać określenia "la grande illusion"- na oznaczenie wyzwolenia... Żyć trzeba dla siebie.<br>- Dla siebie - zgodził się szeptem Kolumb.<br>- Nie - zaprotestowała na jego lekceważącą zgodę