tamtej niesamowitej nocy, w ciemnościach,<br>myślałam przecież, że umrę. Pamiętam te ciemności. Przez szpary w<br>drewnianych okiennicach widać było jedynie rozświetlone w oddali<br>okienka stryszków. Kominy i anteny ginęły w mrokach nocy. Połyskiwały<br>tylko gdzieniegdzie skłony dachów, odbijało się w nich światło z okien.<br>I widać było gwiazdy. I złocisty czubek wieży Eiffla. A wszystko było<br>poszatkowane poziomymi deseczkami drewnianych żaluzji. Poziome<br>wąziutkie szparki mroku w ciemnościach.<br> Wszystko to tak zapamiętałam, tak pamiętam, a przecież tylko na<br>moment otworzyłam oczy będąc z nim w uścisku. Obok całowali się inni, a<br>ja byłam w powietrzu. Unosiłam się w powietrzu. Frunęłam. I być