ciągnie monolog nie zrażona psim <br>milczeniem Dominika. - O czym dziadek Joachim mógł <br>mówić z mamą? O babce? Wykluczone. Widział <br>ją? A jeśli nawet... Skąd wiedział, czego chciała? <br>Bądź tu mądry...<br>Milcząca i zatroskana siada na podłodze na zwykłym miejscu <br>Pawła. Opalone bose nogi wyciągnięte na środek pokoju <br>nie sięgają nawet czubkami palców nóg stołu. Paweł <br>chowa pod stół całe stopy i ho, ho! Dominika odsuwa <br>się więc od starego fotela, opiera o Warckowy grzbiet ramię <br>i proponuje psu drzemkę. Sobie myślenie, wedle życzenia <br>mamy.<br>Mama! Dobre sobie, "przemyśl to, Dominiko!" Żeby myślała <br>dzień i noc, wniosek będzie jeden: nie lubiła nigdy