rękę staruszki. <br>- Przepraszam - powiedziała - ja myślałam, że pani jest dusza pokutującą. <br>Ale staruszka zdawała się nie słyszeć tego tłumaczenia. Schodziła powolutku po mchem osnutych stopniach kapliczki i szeptała do siebie jakieś słowa cichutkie i jasne, jak przesączone poprzez liście światło słoneczne na trawie zarośniętych mogił. <br>Lisa chwycił chłopiec z rozwichrzoną czupryną, ale straciło to znaczenie wobec opowieści dziewczynek. Helenka i Henrysia nie starały się ubarwić zdarzenia, mimo to wszystko wyszło jakoś nieprawdopodobnie i część towarzystwa zachowała się dość sceptycznie. <br>- Rozumiem - rzekł chłopiec - to dlatego dałyście się złapać! Inaczej na pewno byście uciekły, prawda? Z tymi dziewczynkami to zawsze tak. <br>I nie