karząc go życiem w czas wojny i okupacji. Już sama aparycja Boczkowskiego rozczulała. Zażywny, łysawy, pogodne, bardzo staroświeckie oczy - taki dziecinny staruszek, z buzią emerytowanego aniołka. Różowe policzki, zadarty nos, słowem, oblicze człowieka, którego trudno brać poważnie.<br>A jednak, jak teraz, po latach, Jassmont myślał o nim, Boczkowski wzbudzał podejrzenia - czy aby nie udawał? Ostentacyjnie donaszał garnitury z lepszych, czyli sanacyjnych czasów i rozklejał się, wspominając aromat egipskich. Stale się lękał, że go Niemcy i tak w końcu rozstrzelają, bo jest niefartowny, sam siebie nazywał kolaborantem, a czasem cichym bohaterem. Wtedy żal było patrzeć, jak wysuwa tę swoją nieładną głowę do przodu