Allegro <br>fuoco, swojego rodzaju finale mszy (s. 30, prz.149). Z dramatycznie opracowanym, <br>cytowanym wersem Confutatis maledictis, kontrastuje pełna naiwnej prostoty Lacrimosa <br>(Andante mesto s. 14-15).<br> Msze polskie komponowano ­ jak to ustaliliśmy ­ niemal wyłącznie w pierwszej <br>połowie stulecia, do późnych lat 40-ych. Zgromadziłem zapewne jedynie pewną <br>ich część, daje ona jednak dostateczne wyobrażenie o typie, stylu i poetyce <br>mszy. Można wymienić tu cykle, m.in.: F. Walczyńskiego, Żukowskiego, Kleina, <br>Nowowiejskiego, Chlondowskiego, Wallek-Walewskiego, Kwaśnika, Krycha, Czyżewskiego, <br>J. Maklakiewicza i Poradowskiego. Części mszy mają przeważnie formę pieśni, <br>o której decydowała bezpośrednio struktura polskiego nieliturgicznego tekstu <br>rymowanego o budowie zwrotkowej (zob