jego poezji zawsze obecni są ci, co zostali po drodze, ci co zostali w symbolicznej przestrzeni pamięci. Jak najdalszy od stereotypowego "kombatanctwa" dzielił siebie między dwa światy - całkowicie cywilny i jedynie wojskowy, dwie strefy łączące się w jego poezji bez przeszkód.<br> Mimo że ci, którzy zginęli i żyjący koledzy wojenni darzeni są przez niego czułością i uwagą, sam siebie jako kombatanta traktuje z poczuciem humoru. Kiedykolwiek chciałby użyć wyłącznie tonu wzniosłego, wydaje się słyszeć nagle wszystkie, otaczające nas, latające hasła, powiedzenia, stereotypy, zużyte słowa wzniosłości. I ta chęć go odchodzi.<br> Jednocześnie pamięć ogólna przejawia się w poezji Międzyrzeckiego w przekładach, przysłowiach