pogrobowca. Ojciec nie wrócił. Patrzyli na siebie, naraz braterscy, dzieci o wyliczankach oszronionych głodem i chłodem, usiłujące skakać przez skakankę z kolczastego drutu. <br>Spojrzała na zegarek. Hans potrząsnął głową. Podniósł rękę. Szubadko wydawał mu resztę. Banknoty były nowe i czyste. Szli razem. Kiedy znowu spojrzał na zegarek. <br>- Pan docent... na defiladę? <br>- Zgadła pani. <br>- Roześmiali się oboje. Przed szkołą podała mu rękę. <br>- Dziękuję za rozmowę i poczęstunek. Dziewczynki z dumą opowiadały rodzicom, że "był pan inspektor z ministerstwa". Toteż dziękuję w ich imieniu. <br>Szło mu się raźno. "Dziwne ma oczy. To są chyba te słynne oczy fiołkowe, o których mówią znawcy. Po