nieposkromioną złość - zdawała się krzyczeć: "Dlaczego mnie z n o w u nie kochasz!?" Usunąwszy się sprzed lustra, postanowił do końca dzisiejszej pracy nie spojrzeć ani razu na Helę, a wieczór o ósmej nie czekać na nią pod "Fredreum". Odebrał od gościa zamówienie i przyszedł do bufetu.<br>- Herbata raz! Trzy deserowe! - zamówił patrząc na pannę Tolę.<br>- A jakie?<br>- Wszystko jedno. Aa... dzień dobry - przywitał Helę, jak gdyby ją dopiero teraz spostrzegł. Nic więcej nie mówiąc, zabrał herbatę i ciastka i odszedł na rewir. Potem jeszcze kilkakrotnie wracał do bufetu i zawsze miał wyraz twarzy znamionujący takie znudzenie, jak gdyby nie mógł