tożsamość rodzi poczucie buntu i negacji, świadome i celowe kwestionowanie zastanego porządku. Aby można było mówić w tych przypadkach o dewiacji, ten typ postaw i zachowań musi się oczywiście spotkać z reakcją społeczną, oznacza ona bowiem, że nonkonformizm został dostrzeżony. Istotne jest jednak to, że życie i tożsamość omawianej kategorii dewiantów są zorganizowane wokół (nie ujawnionej jeszcze) dewiacji przed pojawieniem się reakcji społecznej, do której wywołania zresztą wyraźnie zmierzają. Dla <orig>samonaznaczającego</> się dewianta-nonkonformisty brak reakcji społecznej może stanowić nie lada kłopot. Stawiałby bowiem pod znakiem zapytania cały wysiłek włożony w nonkonformistyczny styl bycia, który godzi w konwenans. Nonkonformizm istnieje przecież