się oni, pełni złości i gniewu, a on pozostał w tym swoim wielkim wiekowym domu samotny jak wilk. Dzwonnik z kościoła Świętego Zenona bez przerwy zachwycał się postawą swego przyjaciela, i gdy tamten z bólem powtarzał: "Co za wywrotka! Co za wywrotka!", spoglądał na nas dumnie, i dziko wykrzykiwał w dialekcie swoje najwyższe uznanie dla cierpień starego człowieka... Był to czas winobrania, w dzień wszyscy chodziliśmy do winnic, cięliśmy krótkimi nożycami ciężkie, nabrzmiałe sokiem kiście, zlewaliśmy się potem i tym słodkim, lepkim sokiem z pękających winogron, napełnialiśmy wielkie plastykowe pojemniki, zaś pojemnikami - ogromne przyczepy, aby wieczorem, zaprzężone w hałaśliwe traktory, mogły