się nie stało. W pokoju panował półmrok, bo przed oknem świeciła jasno latarnia, nie widziała jednak wyraźnie jego twarzy. Była losowi wdzięczna, że nie musi oglądać jej właśnie teraz. Nie mogła znieść ciszy panującej w pokoju. <br>- Odezwij się - zawołała. - Powiedz, że zwariowałam!<br>- Nie zwariowałaś Ewelino - usłyszała jego zmieniony głos. <br>- Więc dlaczego?!<br>I znowu ta cisza nie do zniesienia. <br>- To najtragiczniejsza sprawa mojego życia - głos mu się załamał. <br>Ukląkł przy łóżku i chowając twarz w kołdrze rozpoczął swoją spowiedź Słuchała w oszołomieniu. Kiedy umilkł, nie znajdując innych słów powiedziała:<br>- Jak to możliwe... żeby tak się zagubić... <br>Odczuwała smutek i żal, nawet nie