tekstu, niż teatralnego widza. Świetnym przykładem jest Horsztyński. W każdym z trzech zachowanych w całości jego aktów jedna scena rozgrywa się w pokoju tytułowego bohatera. Trzykrotnie powraca to samo wnętrze, rozgrywa się w nim prywatny dramat bohaterów. W pokoju człowieka starego i ślepego, zdanego na opiekę i usługi innych ludzi; dlatego zagospodarowanie miejsca jest w tych scenach szczególnie ważne, każdy wspomniany przez autora szczegół, każdy rekwizyt w tekście gra, jest rzeczywiście znaczący.<br>Widz wnętrze widzi; dosłownie, bo od początku ma przed oczyma ów pokój, wymyślony przez autora i zabudowany przez inscenizatora wedle wskazówek zawartych w tekście dramatu. Widzi - lecz może nie