się nie widząc. Mroczna i bezgłośna powierzchnia stawu też zaledwie była widoczna. Mrok tutaj zalegał nieprzenikniony. Dokoła, pełen tajemniczych szelestów, spływał wśród ciemności gąszcz wysokich wierzb płaczących.<br>- Jurek! - szepnął Felek. - Co?<br>- Wiejmy. - Chwilę.<br>&lt;page nr=140&gt; Podszedł do Alka. Ten, zgięty w pół, kurczowo obejmując ramionami wilgotny krzak, ciągle jeszcze się krztusił i dławił. Na koniec ucichł.<br>- Lepiej ci? - spytał Szretter.<br>Alek słabo potrząsnął głową. Mdłości przeszły mu wprawdzie, lecz czuł się bezsilny i rozbity, zobojętniały na wszystko.<br>- No? - dobiegł z ciemności niecierpliwy szept Felka. Szretter skinął na niego. Tamten się przysunął.<br>- I co?<br>- Smaruj!<br>Felek się zawahał: -A wy?<br>- Nie bój się, dam