drzewo kamforowe i armia kulisów, wynoszących nocami z szaletów odchody ludzkie na miniaturowe poletka uprawne. Czuwające samotnie przy wielkich żaglach kobiety z dżonek lub kobiety-tragarze, karmiące dzieci w chwilach wytchnienia między dźwiganiem kolejnego worka z ryżem. Oto maszyna napędowa "miasta bez kraju", siła drzemiąca w milionach ludzi jedzących rzadko do syta.<br> Nie dla nich kulinarne rozkosze Aberdeen. Nie kosztują zupy z płetw rekina, wygotowanych na zawiesistą maź, ani pędów bambusa, ani prażonych na ogniu krewetek czy wielkich ryb, rzucanych przez kucharzy na zaspy śnieżnego ryżu. Z dala tylko oglądają chrupiące prosięta polane brunatnym sosem, kurczęta przemyślnie pokrajane na drobne kawałki, ośmiornice