możemy się przekonać chociażby sięgając <br>po jakiekolwiek syntetyczne omówienie literatury dwudziestolecia międzywojennego. <br>"Główne tendencje" poezji tamtych lat doskonale obywają się bez niego i dopiero <br>kiedy przychodzi uzupełnić wywód o nurt metafizyczny (wymiennie: religijny, <br>chrześcijański), nieodłącznie pada nazwisko autora Jeźdźca jako "jednego z najwybitniejszych <br>polskich poetów religijnych". Nie mieści się w dobrze ułożonym i ustalonym od <br>lat obrazie literatury międzywojennej, będąc jednocześnie czołowym jej przedstawicielem.<br>Przyczyny tej sytuacji są wielorakie. Niektórzy krytycy sądzili, że to "przypisanie" <br>Lieberta do literatury katolickiej wyłącza go z głównych nurtów naszej poezji, <br>stąd też próbowali, jak Zbigniew Bieńkowski, "zlaicyzować" go, pisać o nim w <br>kategoriach egzystencjalnych. Nie trzeba