obficie świadczą o nastrojach dokładnie przeciwnych: pierwsi chrześcijanie mieli żywe poczucie, że stanowią integralną cząstkę społeczeństwa, która ich prześladuje, oraz że wykonują niezwykle ważną służbę na rzecz tego społeczeństwa."&lt;/&gt;<br><br> Widzimy więc, że pierwszych chrześcijan nie cechowała tendencja do prywatyzacji wiary, lecz swoiste nastawienie prospołeczne. Ich zaangażowanie społeczne przekraczało oczywiście perspektywę doczesności. Oni po prostu - jak zauważa o. Salij - uwierzyli, że &lt;q&gt;"Kościół mocą swojej jedności z Chrystusem powinien stać się sakramentem zbawienia tego bezbożnego świata"&lt;/&gt;. Miarą tego, jak Kościół wypełnia to zadanie, jest m.in. &lt;q&gt;"nasycenie prawdą ewangeliczną ludzkiego myślenia także poza widzialnymi granicami Kościoła"&lt;/&gt;. Sam charakter tej powinności wyklucza więc zamykanie