nie mieliśmy czasu przeżyć. Teraz wyciągamy z torby jakieś na chybcika pozabierane (pozrywane) fragmenty i zaczynamy z nich tkać swoją koronkę. Teraz dopiero patrzymy w twarz napotkanych przed paru godzinami istot. Coś tam zostało, jakiś cień wokół ust... a nie pamiętamy nawet koloru szalika lub kapelusza. Teraz się to wszystko dokleja. Brakujące części, które się nagle okazują potrzebne, domyśla się, sprowadza skądinąd lub robi na nowo. W naszych rękach powstaje teatralna<br> &lt;page nr=80&gt;<br> makieta... Cóż robić, skoro w zbieraniu jesteśmy partacze. Naprawdę obserwujemy dopiero przy biurku. Wpatrujemy się w mglistą postać ze wspomnień. Z jakiej racji mamy to wszystko notować? Wenn ich schreibe