wznak, zajrzał mu w oczy. Polek uniósł powieki, błysnął szklistymi niewidzącymi źrenicami i znowu skrył je ruchem bardzo powolnym źle domykającego się wieka.<br>- Chory jesteś? Co się stało? Powiedz. Polek spróbował przełknąć ślinę, lecz nie odpowiedział. Leciał gdzieś do tyłu z rąk nauczyciela. Był dziwnie ciężki. Pan Rymsza rozejrzał się dokoła. Cichy las w skośnych cieniach, kozy wspinają się na gałęzie, gdzieś dzięcioł kuje w spróchniały sęk. Zerwał się więc z ziemi i na oślep, instynktownie, pobiegł w stronę drogi. Już z daleka posłyszał nieśpieszny i dźwięczny turkot wozu. Kiedy wypadł na skraj lasu, zobaczył furę pana Pluski, wielgachną i porosłą