planie pełnym. Można ją zmontować na wiele sposobów. Inni najczęściej realizują ujęcia w planach wymyślonych wcześniej, odcinając sobie możliwość zarejestrowania niespodzianek. Jeszcze gorzej jest w artystycznym kinie na Zachodzie; przynajmniej francuskim, niemieckim, które znam. Reżyser i operator realizują jakieś bardzo dziwne konstrukcje, aktorom nie wyjaśniają prawie nic. Można się tylko domyślać, o co chodzi. Przepada połowa wartości, które mógłby dodać aktor. Moje rozmowy z niemieckimi reżyserami przebiegają według pewnego schematu. Reżyser mówi na przykład tak: wchodzi pani do pokoju, kładzie kapelusz na łóżku i patrzy w lustro. Ja: ale dlaczego patrzę? On: bo zastanawia się pani nad sobą. Ja: przecież mogę