na ich spokój i wywoływała gwałtowny krzyk, którego echo pozostało w uszach na całe życie.<br>Wielu rodziców krzyczy na i do swych dzieci, by dać w ten sposób ujście emocjom nie wyładowanym poza domem. W stosunku do istot słabszych łatwo i bez obawy odwetu pozwalamy sobie na agresję, której nie dopuszczamy się w stosunku do innych dorosłych.<br>Najgorszy jednak jest krzyk nienawiści, za którym nie kryje się przemieszczona agresja (mam dość wszystkiego!), ale emocje personalne adresowane do dziecka (ciebie mam dość!). Takiego krzyku doświadczają często dzieci z rodzin alkoholików. Towarzyszy mu poczucie nieobliczalności rodziców, huśtawka emocji, nastrojów, zachowań, grubiaństwo. W konsekwencji dziecko