którym mowa, polegała na stosowaniu podwójnej miary wedle kryterium przynależności i politycznej poprawności, na nadmiarze krytyki zorientowanej przesadnie empatycznie i adoracyjnie wobec pisarzy - "towarzyszy broni". Gwoli sprawiedliwości trzeba jednak dodać, że niebezpieczeństwo tej nadmiernie, by tak rzec, proto-autorskiej i koteryjnej krytyki było dostrzegane; sami krytycy wytykali sobie "sztucznie i doraźnie tworzone klasyfikacje będące efektem pojawienia się obiegu niezależnego". Głosy takie pojawiały się na łamach wydawanych poza cenzurą "Pulsu", "Res Publiki", "Wezwania". "Kultury niezależnej", "Czasu kultury" by wymienić tylko niektóre tytuły. Jednakże to, że zarzut ten podnoszony był stale przez krytyków angażujących się w dezawuowanie dokonań literatury i kultury powstających poza