w., trwa nadal nie tylko pod postacią chlubnej tradycji, lecz jako żywa zdobycz języka, wiersza, tematu, wyobraźni.<br>Uwagi te, rzecz prosta, odnoszą się nie tylko do teatru i dramatu, ale na przykładzie teatru jako instytucji można stosunkowo dobrze obserwować w kulturze końca wieku XVI te zjawiska, w których obok upowszechnienia dorobku renesansowego występuje zapowiedź schyłku jednej epoki i nadejścia następnej.<br>Jezuici wnieśli poważny wkład w rozwój kultury teatralnej w Polsce końca wieku XVI i w wieku XVII. Nie znaczy to jednak, że dramat schyłku epoki to wyłącznie dramat zrodzony w kręgu koncepcji lansowanej przez jezuitów sztuki kontrreformacyjnej. Nie znaczy to też