na wąs motaj, signora forestiera, jaki to naród u nas waleczny. <br>Opowiadała, strojąc pocieszne grymasy, pokazując gestami to franta z rożnem, to pieska - rozczerwieniona, schrypnięta ze śmiechu. Dzieci w ogień by za nią skoczyły w takich chwilach. Natomiast Jadwigę raziła u starej kobiety niepohamowana wesołość, plastyczność maski, zbyt głośne i dosadne okrzyki. Pani Kasia miała również wiele humoru, ale był to humor aforystyczny, polegający raczej na dowcipnym komentatorstwie niż na parodiowaniu życia. Pani Kasia swoje zabawne uwagi o ludziach i zdarzeniach podawała cichutko, niemal na ucho, zatuszowując je zawsze uśmiechem, który zdawał się przepraszać za śmiałość. Aktorska pasja, napastliwa siła komiczna