zachodzi w rzeczywistości. Jest do pomyślenia, że wszelka procedura terapeutyczna jest przystosowana do leczenia wyraźnie określonej choroby, zatem A charakteryzujące się wysokim x nie jest de facto nigdy brane pod uwagę. Można też przyjąć, że lekarz nie podejmie decyzji terapeutycznej, dopóki prawdopodobieństwo przypisywane przezeń jednej z możliwych diagnoz nie jest dostatecznie wysokie. A jeśli tak, to procedura decyzyjna w medycynie jest równoważna tej, którą zaleca logika decyzji, ponieważ problemy, w których mogłoby dojść do kolizji, po prostu nie powstają.<br> Wywód powyższy jest przekonywający przy skrajnie symplifikującym założeniu, że problem decyzji medycznej jest mniej więcej symetryczny, jak w przypadku (3). Nie ma