poradzić się Campillego, jak prowadzić rozmowę, czego w niej unikać, na co kłaść nacisk. Niewiele sobie po niej obiecywałem. Ale zarazem nie wychodziło mi z głowy, że z listy osób sporządzonej przez ojca ostały się tylko dwie: ksiądz de Vos i monsignor Rigaud. Pierwszy już pokazał, co potrafi. Jeśli i drugi da mi tylko tyle, nie bardzo będę wiedział, co z sobą dalej robić w Rzymie.<br>Zniknęło podwórze. Schody wewnątrz gmachu stały się węższe i co piętro bardziej strome. Wreszcie w jasnej kamiennej ścianie czarne, hebanowe drzwi z wielką mosiężną tablicą: Sacra Rota. Zadzwoniłem. Nic. Zadzwoniłem ponownie. Żadnego odzewu. Nacisnąłem klamkę. Drzwi